Inleiding

Door dubbele vergrijzing (steeds meer mensen worden oud en oude mensen worden steeds ouder) neemt de groep ouderen in de Nederlandse bevolking in omvang toe. Nederland telde (begin 2015) 3 miljoen 65-plussers en dit aantal zal naar verwachting stijgen tot 4.7 miljoen 65-plussers (26% van de totale bevolking) in 2040 . Met deze toenemende vergrijzing nemen de zorguitgaven jaarlijks toe (kwart van de zorgkosten). Van ouderen wordt steeds meer verwacht dat zij volwaardig deelnemen in de samenleving. Ouderenzorg is hiermee een taak van de overheid geworden en in het bijzonder van de gemeentes (transitie, 2015).

Van ouderen wordt verwacht dat zij zelfredzaam zijn, het heft in handen nemen, langer zelfstandig blijven wonen en volwaardig mee doen aan de samenleving.
Voor de kwaliteit van leven is het van belang dat mensen de regie over hun eigen leven blijven voeren. Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) geeft aan dat mensen in staat gesteld moeten worden zoveel mogelijk verantwoordelijkheid te nemen voor eigen gezondheid, voor elkaar en voor hun omgeving. De focus in de gezondheidszorg verschuift hiermee van symptoom of ziektebestrijding naar het bevorderen en herstellen van het zelfstandig functioneren van ouderen in hun eigen leefomgeving.

Hoe kunnen oudere burgers krachtiger oud worden, fysiek langer zelfredzaam zijn en zelfstandig (thuis) blijven wonen met behoud van kwaliteit van leven?

Het gaat echter niet alleen om wat ouderen doen maar vooral om wat zij werkelijk kunnen. We zien vaak dat zij  niet goed in staat zijn om een beweging uit te voeren. Hierbij is het volhouden van een activiteit meestal niet het grootste probleem. Ouderen hebben juist moeite met initiëren van bewegen of snel en adequaat te reageren op een verstoring zoals bijv. struikelen. Hiervoor is  explosief spiervermogen of wel power nodig.